Gündelik hayat içinde gülme eylemi, çok boyutlu, farklı işlevleri olan yoruma açık bir olgudur. “Gülme”, korkunun, gözdağının, hoşnutluğun, hoşnutsuzluğun, sevincin, üzüntünün,tehditin, alaycılığın, itaatin, başkaldırının veya isyanın bir ifadesi olabilir. Bu nedenle her çağda otorite tarafından kontrol edilmeye çalışılmış ve gülmeye farklı anlamlar atfedilmiştir.
M.Ö. 3. yüzyılda Mısır uygarlığının yaratılış mitlerinin yer aldığı bir Papirüste; “Tanrı kaosu” bir kahkahasıyla uzaklaştırdı. İkinci kahkahasından dünyaya hükmedecek yedi ayrı Tanrı yarattı. Her kahkahasıyla ışığı, suları ve yedinci kahkahasında ruhu yarattı” yazmaktadır.
(Sanders, 2001, s. 17). Antik Çağda ise, dönemin düşünürleri arasında gülme eylemi, gerekli ve önemli, ama kontrol altında tutularak insanlığın yararına kullanılmalı görüşü yaygındır.
Antik Çağ filozoflarından Sokrates, “insan gülmediği günü hayat defterine kaydetmemelidir” der, ama aynı zamanda kontrollü cümlesini ekler (Sanders, 2001, s. 110). Orta çağın baskıcı anlayışı gülmeyi yasaklamıştır. “Yaygın bir kilise görüşüne göre, gülmek, cennetle alay etmek demektir. Gülme cennetin şimdi ve burada yaşanabileceğini ima eder (Sanders, 2001, s. 155).
Orta çağda gülme eylemi yalnızca karnaval zamanlarında yasak değildir. Rönesansla birlikte “Gülme, yeni, özgür ve eleştirel bir tarihsel bilincin biçimi haline gelmiştir” (Bahtin, 2017, s.112). Çalışma, tüm bu tarihsel göndermelerle birlikte kamusal alanda bir taraftan “kadın gülüşüne”, farklı kültürel normlar üzerinden nasıl değerlendirildiğine ve gülmenin varlık alanına, diğer taraftan kapatılıp, kuşatılan, kontrol altında tutulmaya çalışılan kadın bedenine odaklanmaktadır.
Bahtin, Mihail. 2017. Karnavaldan Romana, İstanbul, Ayrıntı Yayınları.
Sanders, Barry. 2001. Kahkahanın Zaferi: Yıkıcı Tarih Olarak Gülme, İstanbul, Ayrıntı yayınları.